Hieronder dan mijn verhaal. Wellicht soms wat uitgebreid maar ik vind de details belangrijk om mijn verhaal duidelijk te maken en ook te kunnen zien waar het fout is gegaan. Ik heb mij er een tijd voor geschaamd maar inmiddels ben ik wijzer.
Heleen, november 2015

Ik denk dat ik echt typisch een geval ben van een vrouw die ze de GGZ in hebben gestuurd terwijl het “slechts” mijn hormonen waren…

Voor ik hier mijn verhaal vertel, schets ik mijn achtergrond. Ik kom uit een redelijk normaal nest, hoewel mijn moeder ook altijd last had van depressieve stemmingen. Dat zet je toch aan het denken. Ik heb met mijn 2 broers een goede jeugd gehad. Met hier en daar wat strubbelingen met mijn moeder, maar niets hoogdravends. Er was liefde en respect. Ik ben opgegroeid tot een vrolijke, spontane en energieke dame, met een leuke baan op HBO niveau. Ik ben zelf een vrij assertief type en maak makkelijk contact. Ik heb humor, sport graag en heb een leuk sociaal leven. Natuurlijk heb ik ook mijn mindere kanten: ik kan best een kattenkop zijn, heb mijn hart op de tong en dat wordt niet altijd gewaardeerd. Kortom, best oké! Wel ben ik heel gevoelig (hoog sensitief) maar daar kwam ik pas achter toen ik 40 jaar was.

Op en neer

Mijn eerste menstruatie had ik net voor mijn 16e verjaardag en ik bleek een cyclus te hebben van 5 weken. Vanaf mijn 19e jaar kreeg ik af en toe last van depressieve stemmingen en me niet lekker in mijn vel voelen. Deze ‘down’ gevoelens gingen op en af. Zo was ik een paar uur erg depressief en gespannen, om me het volgende moment weer “gewoon” te voelen. Ik begreep er niets van. Ik ging er ook niet mee naar de huisarts. Ik dacht dat het wel over zou gaan. Ik heb overigens nooit de pil gebruikt, dat voelde voor mij gewoon helemaal niet goed…

Een zwart gat

Tussen mijn 25ste en 29ste had ik minder last van deze stemmingswisselingen en leek het beter te gaan tot ik op de leeftijd van 29, na beëindiging van een relatie, voor het eerst echt depressief werd. Anderhalf jaar lang zat ik in een zwart gat. Ik kreeg Seroxat van de huisarts voorgeschreven. Voor mijn gevoel deed het weinig en hoewel ik de eerste 3 maanden doodziek was van de bijwerkingen, zette ik door en bleef ik ze slikken.

Zwangerschappen

Op mijn 30ste leerde ik mijn huidige man kennen, mijn depressie was inmiddels over en ik werkte weer en had een flat gekocht. We gingen snel samenwonen. We trouwden en op mijn 32ste kregen we onze eerste zoon, op mijn 33ste onze tweede zoon. Heel opvallend was dat ik tijdens beide zwangerschappen ik de eerste 3 maanden heel depressief was. Mijn Seroxat werd zelfs verhoogd tijdens deze maanden! Maar bij beide zwangerschappen verdween de depressiviteit als sneeuw voor de zon in de 14/15 week. Ik gooide mijn Seroxat direct weer naar beneden en de depressiviteit bleef de rest van de zwangerschap gewoon weg.

Mijn beide zoons zijn geboren met keizersnede. De bevalling van de eerste was behoorlijk traumatisch en leidde tot een spoedkeizersnee omdat mijn bekken te smal was. De tweede verliep beter met een geplande keizersnede.

Het grote genieten

Gelukkig kreeg ik geen postnatale depressie, daar was ik wel bang voor geweest. Het grote genieten kon beginnen en dat heb ik ook gedaan. Na mijn zwangerschappen ging alles voor de wind. Ik heb een schat van een man. Ik had hartstikke leuk werk (waar wel eens wat voorviel maar dat heb je overal), heb twee prachtige jongetjes waar ik intens van genoot, zat goed in mijn vel en ik menstrueerde voor het eerst in mijn leven om de 4 weken! Het leek wel of mijn zwangerschapshormonen bij mij alles op de rit hadden gezet. Het ging allemaal zoals het moest gaan. Ik sportte, had leuke vrienden en het leven liep lekker.

En in de tussentijd bleef ik maar braaf mijn herhaalrecept ophalen van de huisarts voor mijn Seroxat. Nooit heeft iemand tegen mij gezegd dat ik daar wel eens mee zou kunnen stoppen. Enfin…

Tot…

Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik op een dag naar mijn werkt fietste en ik me wat gestrester voelde. Ik was toen rond de 39 jaar. Ik was wat prikkelbaarder op mijn werk, ik leek de dingen minder goed aan te kunnen en ik kon mij slecht ontspannen. Ook begon ik slecht te slapen, terwijl slapen altijd een grote hobby van me is geweest en ik nog nooit problemen met slapen had gehad. Ik liep in die tijd hard en het viel mij op dat mijn spieren veel eerder verzuurden dan anders. Ik kreeg ook een achillespeesblessure en moest in ieder geval tijdelijk stoppen. Rond mijn 40ste veranderde mijn menstruatiepatroon. Ik menstrueerde om de 3 weken en kon het vaak af met wat inlegkruisjes.

Iemand tipte me dat ik wel eens in de overgang zou kunnen zitten. En dat vond ik eigenlijk helemaal niet zo raar, gezien mijn geschiedenis met mijn hormonen. Ik ben toen met die vraag naar de huisarts gegaan, die zei: “u menstrueert nog, u hebt geen opvliegers en u bent nog te jong…”. 
En ik kon weer gaan.

Nieuwe baan

Het leven ging door, maar ik voelde me niet goed. Ik dacht, misschien voel ik me zo vervelend door mijn werk. En ik zocht een nieuwe baan en nam afscheid van een baan waar ik 8 jaar lang met veel plezier had gewerkt.

Maar het hielp niet, en ik voelde mij slechter en slechter worden. Ik hield de nieuwe baan een week vol en toen ging het mis en stortte ik in. Ik nam even rust en ging toen opnieuw solliciteren. Ik heb daarna nog 2 andere banen gehad. Ik ben doorgegaan totdat ik letterlijk in elkaar stortte.

In de GGZ

Ik belandde uiteindelijk in de GGZ, zwaar overspannen met als diagnose een zware depressie met een angststoornis. Ik ben mijn leven lang nog nooit angstig geweest! Ja toen wel. Ik dacht dat ik gek werd. Ik ben ook tijdelijk opgenomen geweest in het AMC (een week of zes geloof ik), ik was er heel slecht aan toe. Vele therapieën, gesprekken en pillen waar ik als HSP-er alleen maar dood- en doodziek van werd. Ze hebben mij wel acht soorten antidepressiva laten proberen, met alle op- en afbouwverschijnselen van maanden en alle bijwerkingen is dat een traumatische ervaring geworden. Ze hebben mij zelf Lithium laten slikken. Want soms was ik wel weer even goed, dus dachten dat ik misschien bipolair zou zijn. Ook slaappillen en kalmeringspillen werden erin gedaan. Ik was een zombie in die tijd. En oh ja, ze gaven mij ook nog een stemmingsstabilisator! Het was VRESELIJK! Ik heb zelf natuurlijk die pillen in mijn mond gestopt, maar als je je zo beroerd voelt dan wil je wel. Je wilt beter worden. Je vertrouwt de artsen en specialisten. Zij hebben er voor geleerd, dus zij zullen het wel weten toch? Je gaat zo aan jezelf twijfelen. 

Natuurlijk heb ik ook gevraagd of het aan mijn hormonen kon liggen, ze konden er helemaal niks mee. De behandeling begon met de zin: ”Mevrouw, we gaan niet kijken waar uw problemen vandaan komen dat heeft geen zin, maar we gaan u wel leren hoe u ermee om kunt gaan."

Tijdens een van de laatste gesprekken met een vooraanstaand psychiater in het AMC zei hij: ”Er is niets aan de hand met u, u moet eens wat vaker naar buiten kijken in plaats van naar binnen”, en ik kon de kliniek weer verlaten. Ik zal het nooit vergeten.

Totaal wanhopig zat ik weer thuis, niets opgeschoten en in de steek gelaten. Ik moest maar mijn pillen blijven slikken en ik mocht ze ook niet meer bellen. Want ik moest toch mijn paniek eens onder controle zien te krijgen. Dat heeft geresulteerd dat ik nog een paar keer bij de crisisdienst ben terechtgekomen.

Toch mijn hormonen

Maar mijn gevoel riep van binnen altijd, er klopt iets niet, er klopt iets niet, er klopt iets niet….en toen ben ik gaan lezen (doodmoe en ziek kroop ik achter mijn computer en ging op onderzoek uit). Ik kwam uiteraard uit op mijn hormonen en alle puzzelstukjes begonnen op zijn plek te vallen. Hoewel ik in die tijd aan alles twijfelde, aan mezelf, aan alles wat mij gezegd en geleerd was, ben ik toch mijn gevoel gaan volgen. In de tussentijd was ik bij een overgangsconsulente geweest, een endocrinoloog en een acupuncturist. Dus ook het alternatieve circuit ben ik toen ingestapt. Op zoek, op zoek, op zoek. En heb ik alles aangepakt wat ik tegenkwam.

Het beste advies

Uiteindelijk kwam ik terecht bij Anneke Fransen in de Isala Kliniek in Zwolle. Een menopauzekliniek. Ik denk dat dat nu ongeveer een jaar of 4 of 5 jaar geleden is. Ik had zelf een middel gevonden op internet (Kliogest) en ik heb haar voorgesteld om dat te gaan slikken. Zij hoorde mijn verhaal aan en heel overtuigd klonk ze niet moet ik zeggen: “Tja, het kon, het kon, maar zeker weten doen we het niet, maar ga maar die Kliogest proberen.” Zucht.

Enfin, ik begon met slikken van de Kliogest en ik weet niet meer hoelang het duurde maar in het begin werd ik alleen maar depressiever van dat middel. Ik was doodsbang. Ik belde op en ze heeft mij toen het beste advies gegeven, ze zei: ”Nu juist doorgaan Heleen, je lichaam moet eraan wennen”. En, een wonder geschiedde. Ik begon langzaam op te knappen! Mijn depressie klaarde op! Ik wist niet wat mij overkwam.

Het herstellen begon

Ik had zeker nog een paar jaar nodig om alles weer op de rit te krijgen. Ik had een zware klap gehad. En ik begon tegen alle adviezen van de psychiaters in af te bouwen van mijn voorgeschreven tabletten. Ook daar had ik in de loop der tijd veel kilometers over gelezen en ik wist waarmee ik bezig was. Heel langzaam, heel langzaam en ik ben zeer trots op mezelf want ik slik vandaag de dag alleen nog maar 3,6 mg Seroxat, de rest is allemaalafgebouwd. Ook dat afbouwen was een hel, maar ik heb het geflikt!

Ik begon weer te leven, maar de schrik zat er heel goed in. Ik had heel veel verdriet door alles wat ik had meegemaakt. Ik moet dat ook nog gaan verwerken, ik wil daar waarschijnlijk iets van EMDR voor gaan doen. Het is echt een traumatische ervaring geweest. Zoals gezegd ik knapte op en ons gezinsleven kreeg ook weer kleur, we konden weer eens op vakantie en durfde weer plannen te maken. Ik begon wat vrijwilligerswerk te doen en dat beviel allemaal heel erg goed. Ik deed weer een beetje mee.

Even gestopt

Tot ik afgelopen augustus dacht, kom in februari ga ik naar de 50 en ik moet er toch een keer doorheen, het gaat nou zo goed, laat ik eens lekker gaan stoppen met die hormonen. Boem, foute boel! Een enorme hormoonval! En alle spanningen en angsten sloegen weer over mij heen.

Ik ben na een paar weken weer gestart met de Kliogest. En ik moet zeggen, ik voel me inmiddels al weer wat minder gespannen. Voor mij weer een dubbel bewijs dat mijn klachten hormonaal zijn. En ja, dus als ik zo in paniek ben als de laatste dagen dan komt ook die hele film weer tevoorschijn van de GGZ. Ik kan dat dan niet loskoppelen.

En als ik dan van de week bij mijn huisarts zit, en het is echt geen nare man, hij luistert, probeert mee te denken, die dan toch even tussendoor zegt: “maar die psychologen hebben er wel voor geleerd……” dan doet dat zeer! Heel erg zeer!

Vertrouwen

Mijn hele verhaal heeft er voor gezorgd dat ik geen een arts meer vertrouw. Ik denk dat als er beter naar mij was geluisterd, ik op 41 jarige leeftijd direct een juiste diagnose zou hebben gekregen. Dan had mij dit allemaal niet hoeven overkomen.

Ik ben in de laatste jaren ook echt met mezelf aan de slag gegaan. Hoe ik ben als persoon, wat zijn mijn sterke kanten en wat doe ik fout. Gelukkig heb ik een normaal zelfbeeld en ik denk dat mij dat heeft gered van de ondergang.

Heleen

Heleen Freeke is oprichter en voorzitter van Stichting PMDD Nederland. Deze stichting is in 2020 opgericht als platform voor vrouwen de last hebben van PMDD.