“nou, daar kan jìj toch helemaal niet over meepraten”?
Jarenlang kon ik knorrig worden als mensen vonden dat ik ergens niet over mee kon praten, dat ik er nog te klein voor was of het verstand er niet voor had. Het onderwerp wat ik nu zo stevig bevestigde was een van de onderwerpen waar ik inderdaad helemaal niet over mee zou willen kunnen praten. Maar helaas, ik kan het wel!
Als mensen me naar mijn leeftijd vragen, blijf ik roepen dat ik al jaren 35 ben. Het was de leeftijd waarop ik wel wist dat die overgang er bij mij sneller aan zat te komen dan bij de gemiddelde vrouw, maar van echte ongemakken was nog geen sprake. Ik had een man, een geweldig seksleven, het leukste werk dat je kunt bedenken, energie en twee opgroeiende meiden.
Als ik tegenwoordig mijn badkamerkastje opentrek zie ik voedingssupplementen voor 50+ en moet ik twee keer slikken. Het feit dat je ook op je 40ste in de overgang kunt zijn en dergelijke supplementen moet gebruiken, is in de farmaceutische industrie nog niet echt doorgedrongen. Wellicht een idee om die leeftijd gewoon weg te laten? Braaf neem ik mijn supplementen, kijk in de spiegel en constateer de fysieke veranderingen aan mijn lijf. Fysieke veranderingen waar ik – na jaren knokig te zijn geweest – best mee uit de voeten kan; het maakt me ronder en vooral zachter.
Dat geldt niet altijd voor mijn karakter, kan ook mijn man beamen. Waar ik voorheen de zorgtaken van mijn gezin en man met buitengewone toewijding op me nam, lijkt dat nu niet meer zo vanzelfsprekend. Manlief ondervond daarvan de “consequenties” aan den lijve toe hij me laatst vroeg een knoop aan te zetten op zijn broek. Zonder blikken of blozen keek ik hem aan en zei; “schat, mijn zorghormoon laat het reeds langere tijd afweten dus hier heb je een naald en draad en veel succes”. Waarop ik twee dagen later in de zoekgeschiedenis van de computer “zorghormoon” en “supplement” aantrof……
Ik vrees dat manlief toch nu echt eindelijk ook het stadium van zelfstandigheid zal moeten gaan bereiken. Immers, zorghormoon is nog niet verkrijgbaar in een potje. En waar de (pre)puberende kinderen het vooral heerlijk vinden dat mama ze bij tijden lekker aan laat modderen en hun eigen weg vinden, kijkt manlief me soms hulpeloos aan. En vind ik het bijzonder lastig om uit te leggen dat ik natuurlijk voorheen altijd die knopen aanzette, maar dat wanneer de kinderen het zelf moeten leren, hij dat onderhand ook kan doen?"
Wilma